‘Een afspraak vergeten kan gebeuren’

Lisette Poncin is nu een half jaar in dienst van ADHDcentraal als locatie-assistente op de locatie Breda. Eerst alleen als flexer, zoals je door het leven gaat wanneer je niet op een vaste locatie werkt. Maar nu combineert ze haar taken op een vaste locatie en op locaties door het land. Hoe bevalt het Lisette en wat komt er bij kijken als locatie-assistente.

‘Ik heb het enorm naar mijn zin hier in Breda. Een paar minuten lopen en dan ben ik er al. Heerlijk. Als flexer had ik het ook naar mijn zin. Ik kwam in Amsterdam, Den Haag, Eindhoven, Nieuwegein, Nijmegen, Rotterdam en Utrecht. ’s Ochtends de trein in en andere locaties helpen. Heel afwisselend. Daar leer je enorm van. Van die andere locaties. In het grote geheel werken we bij ADHDcentraal natuurlijk volgens hetzelfde protocol. Maar de ene locatie overlegt toch weer anders dan de andere. Dat neem je weer mee naar een andere locatie. En: je leert ook veel mensen kennen. Dat vind ik wel fijn.’

Het is niet zo dat Lisette al vroeg in haar carrière dacht: nu heb ik het, ik word locatie-assistente bij ADHDcentraal. ‘Nee, ik werkte bij een bank. Als financieel adviseur. Inderdaad, iets heel anders. Maar helaas overleefde ik een reorganisatie niet. Daarna werkte ik nog als intercedent en bij een arbo-dienst. Ook heel leuk. Maar die groeide enorm uit zijn jasje en toen ben ik eens om me heen gaan kijken en zag ik dat ze bij ADHDcentraal een locatie-assistente zochten. Ik dacht: ik ga solliciteren. Het klikte. Je moet passen in de organisatie en dat doe ik wel.’

Lisette vervolgt: ‘In het begin was het best wel pittig. Want ik kwam dus op vele andere locaties en om op die andere plekken te komen reisde ik best veel. Maar het ging vanzelf wennen en ik had er veel plezier in. Waar dat plezier uit bestaat? ADHD’ers zijn hele leuke mensen. Helemaal zichzelf. Ik merk vaak dat ze na de diagnostiekdag opgelucht zijn. Eindelijk hebben ze erkenning gekregen voor iets wat in eerste instantie niet werd opgemerkt. Maar wat er dus wel was. Ze worden regelmatig emotioneel en schieten vol. Ze kunnen eindelijk verder, ze zijn hier op weg geholpen. Daar zijn ze dankbaar voor en dat doet mij en mijn collega’s hier ook zeer goed.’

‘Ik hoor ook vaak van onze patiënten dat ze de sfeer op de locaties zo kunnen waarderen. Laatst kwam er een naar me toe en die zei dat hij het feit dat er geen muziek klonk of radio aan stond, heel erg waardeerde. Het klinkt natuurlijk best wel logisch dat er geen muziek aan staat, want we proberen hier patiënten met ADHD te helpen. Die rust zorgt er meteen voor dat je niet overprikkeld raakt.

Vaak is Lisette op de locatie Breda de eerste die patiënten of geïnteresseerden aan de telefoon krijgt. ‘Dan vertellen ze bijvoorbeeld dat ze de afspraak vergeten zijn. En dan zeg ik tegen ze dat zoiets kan gebeuren. En dan hoor je aan de andere kant een soort van verademing. Dat zijn ze niet gewend waarschijnlijk. Voor mij is dat heel normaal, want hé, het zijn wel mensen met ADHD en die kunnen weleens iets vergeten.’

Op de grote tafel van de locatie Breda waaraan patiënten rusten, wachten op het volgende gesprek met bijvoorbeeld de psychiater, of hun lunch nuttigen, ligt een schrift waarin patiënten hun feedback kunnen opschrijven. Die terugkoppelingen maken Lisette trots. ‘Over het algemeen lees je daarin mooie reacties. De een heeft het over de goede begeleiding, de ander maakt een compliment over de warmte van de mensen van ADHDcentraal en weer een ander wil het graag hebben over de hartelijke ontvangst.’

‘Dan merk je dat we, niet alleen in Breda hoor, een goed team hebben, een goede organisatie. Dat er goed is nagedacht over de manier waarop we hier de patiënt centraal stellen. We zijn laagdrempelig en het is al vaker gezegd dat we een platte organisatie zijn, waar zeker hiërarchie is, maar dat je wel alles kan aankaarten.’

‘Een afspraak vergeten kan gebeuren’

Lisette Poncin is nu een half jaar in dienst van ADHDcentraal als locatie-assistente op de locatie Breda. Eerst alleen als flexer, zoals je door het leven gaat wanneer je niet op een vaste locatie werkt. Maar nu combineert ze haar taken op een vaste locatie en op locaties door het land. Hoe bevalt het Lisette en wat komt er bij kijken als locatie-assistente.

‘Ik heb het enorm naar mijn zin hier in Breda. Een paar minuten lopen en dan ben ik er al. Heerlijk. Als flexer had ik het ook naar mijn zin. Ik kwam in Amsterdam, Den Haag, Eindhoven, Nieuwegein, Nijmegen, Rotterdam en Utrecht. ’s Ochtends de trein in en andere locaties helpen. Heel afwisselend. Daar leer je enorm van. Van die andere locaties. In het grote geheel werken we bij ADHDcentraal natuurlijk volgens hetzelfde protocol. Maar de ene locatie overlegt toch weer anders dan de andere. Dat neem je weer mee naar een andere locatie. En: je leert ook veel mensen kennen. Dat vind ik wel fijn.’

Het is niet zo dat Lisette al vroeg in haar carrière dacht: nu heb ik het, ik word locatie-assistente bij ADHDcentraal. ‘Nee, ik werkte bij een bank. Als financieel adviseur. Inderdaad, iets heel anders. Maar helaas overleefde ik een reorganisatie niet. Daarna werkte ik nog als intercedent en bij een arbo-dienst. Ook heel leuk. Maar die groeide enorm uit zijn jasje en toen ben ik eens om me heen gaan kijken en zag ik dat ze bij ADHDcentraal een locatie-assistente zochten. Ik dacht: ik ga solliciteren. Het klikte. Je moet passen in de organisatie en dat doe ik wel.’

Lisette vervolgt: ‘In het begin was het best wel pittig. Want ik kwam dus op vele andere locaties en om op die andere plekken te komen reisde ik best veel. Maar het ging vanzelf wennen en ik had er veel plezier in. Waar dat plezier uit bestaat? ADHD’ers zijn hele leuke mensen. Helemaal zichzelf. Ik merk vaak dat ze na de diagnostiekdag opgelucht zijn. Eindelijk hebben ze erkenning gekregen voor iets wat in eerste instantie niet werd opgemerkt. Maar wat er dus wel was. Ze worden regelmatig emotioneel en schieten vol. Ze kunnen eindelijk verder, ze zijn hier op weg geholpen. Daar zijn ze dankbaar voor en dat doet mij en mijn collega’s hier ook zeer goed.’

‘Ik hoor ook vaak van onze patiënten dat ze de sfeer op de locaties zo kunnen waarderen. Laatst kwam er een naar me toe en die zei dat hij het feit dat er geen muziek klonk of radio aan stond, heel erg waardeerde. Het klinkt natuurlijk best wel logisch dat er geen muziek aan staat, want we proberen hier patiënten met ADHD te helpen. Die rust zorgt er meteen voor dat je niet overprikkeld raakt.

Vaak is Lisette op de locatie Breda de eerste die patiënten of geïnteresseerden aan de telefoon krijgt. ‘Dan vertellen ze bijvoorbeeld dat ze de afspraak vergeten zijn. En dan zeg ik tegen ze dat zoiets kan gebeuren. En dan hoor je aan de andere kant een soort van verademing. Dat zijn ze niet gewend waarschijnlijk. Voor mij is dat heel normaal, want hé, het zijn wel mensen met ADHD en die kunnen weleens iets vergeten.’

Op de grote tafel van de locatie Breda waaraan patiënten rusten, wachten op het volgende gesprek met bijvoorbeeld de psychiater, of hun lunch nuttigen, ligt een schrift waarin patiënten hun feedback kunnen opschrijven. Die terugkoppelingen maken Lisette trots. ‘Over het algemeen lees je daarin mooie reacties. De een heeft het over de goede begeleiding, de ander maakt een compliment over de warmte van de mensen van ADHDcentraal en weer een ander wil het graag hebben over de hartelijke ontvangst.’

‘Dan merk je dat we, niet alleen in Breda hoor, een goed team hebben, een goede organisatie. Dat er goed is nagedacht over de manier waarop we hier de patiënt centraal stellen. We zijn laagdrempelig en het is al vaker gezegd dat we een platte organisatie zijn, waar zeker hiërarchie is, maar dat je wel alles kan aankaarten.’

‘We zijn snel, bieden kwaliteit en zijn zorgvuldig‘

Sander van Ommeren is met zijn jonge uiterlijk toch al een ouwe rot in het vak als je bekijkt hoeveel jaar hij al bij ADHDcentraal werkt. In 2015 is hij begonnen en de psycholoog is nog niet van plan om de organisatie te verlaten. Over de aantrekkingskracht van ADHDcentraal en de ondernemingsraad waar hij lid van is.

‘Inderdaad, ADHDcentraal was net twee jaar bezig toen ik solliciteerde en werd aangenomen. We werkten in Nieuwegein, aan de Richterslaan. Een ergonomisch gebouw aan die lange tramlijn die ik moest nemen vanaf Utrecht Centraal, zo kan ik mij herinneren. We waren nog klein, een beetje aan het groeien. De locatie in Amsterdam was er al, de vestiging in Rotterdam ging net open’, zo haalt psycholoog Sander van Ommeren herinneringen naar boven. ‘Iedereen kende elkaar. Dat gevoel is er nog steeds, want ik ken nog steeds veel collega’s, maar het is anno nu natuurlijk net even iets anders, wel logisch ook.’

Het was de tijd dat van thuiswerken nog niemand had gehoord, laat staan dat je patiënten via een camera op je laptop sprak. En toch is het nog maar enkele jaren geleden. ‘We waren met zes psychologen, nu zijn het er honderd. Dat vind ik wel het mooie aan deze tijd, hoor. Dat je modules kan delen met je patiënten, dat ze zelf lijsten invullen. Maar eerlijk is eerlijk: het heeft en geeft een andere dynamiek als je je patiënten live spreekt of online. Lichaamstaal kan een aanknopingspunt zijn dat je mee kan nemen in je behandeling. Dat heb je met een camera minder.’

Olievlek

Sander van Ommeren zag de organisatie groeien en groeien. Na het eerder genoemde Nieuwegein, Amsterdam en Rotterdam gingen locaties van ADHDcentraal open in Breda, Den Haag, Eindhoven, Groningen, Nijmegen, Utrecht, Zwolle en als laatste Maastricht. ‘Waar ik voorheen drie dagen in de week werkte, ging ik vier dagen in de week aan de slag, eerst in Utrecht en later in Amsterdam. Daar hebben we een soort dubbele vestiging, in hetzelfde gebouw, met bijvoorbeeld twee QbTesten en acht patiënten op de Diagnostiekdag. Hier wonen nu eenmaal veel mensen.’

Vervolgt: ‘Niemand verwachtte volgens mij dat ADHDcentraal zo groot ging worden. We zijn gewoon begonnen. Het was ons kent ons, er werden echt goede mensen aangenomen en we werkten volgens het principe: gewoon goed je best doen. En het werkte: we verspreidden ons als een olievlek over het land. Het is inderdaad wat je zegt: die snelheid om als patiënt op één dag te weten te komen of je ADHD hebt of niet, dat was en is nog steeds onze kracht. Maar vergeet niet dat we dit koppelen aan kwaliteit, want we doen echt gedegen onderzoek, we houden uitgebreide interviews met onze patiënten – de zogenoemde DIVA – we houden een multidisciplinair onderzoek waar een psycholoog, psychiater en verpleegkundig specialist aan deelnemen en ook niet onbelangrijk: niet iedereen krijgt de diagnose ADHD mee. Kortom, we zijn snel, bieden kwaliteit en zijn zorgvuldig.’

‘Dat is ook nog steeds de kracht van ADHDcentraal. We werken nog steeds met korte lijnen. Onze directeuren zijn nog steeds zo makkelijk te benaderen. Niet iedereen zal het doen, maar dat is echt een voordeel. Dat John Nieuwveen en Rob Brouwer directeur zijn geworden, dat is ook goed voor ons dna.’

Kennis

Over dna gesproken, dat is de reden dat Sander graag tijd inruimt voor zijn werk als lid van de ondernemingsraad. ‘Het sociale en het economische van een onderneming vind ik zeer interessant. Financiën, HR, veiligheid. Ik vind het wel belangrijk dat het dna van een bedrijf behouden blijft. Daar heb je met een OR invloed op. Taaie stukken? Het is maar hoe je het bekijkt. Natuurlijk, je moet er even voor gaan zitten, maar dan lukt het meestal wel om de tekst te snappen. En als ik het niet snap, dan geldt nog altijd het motto: vragen staat vrij. En dat is ook het mooie van ADHDcentraal. Dat ik met mijn vragen altijd terecht kan bij iemand die er wat meer verstand van heeft. Op die manier benut je elkaars kennis weer, iets wat ADHDcentraal-breed geldt.’

‘We zijn snel, bieden kwaliteit en zijn zorgvuldig‘

Sander van Ommeren is met zijn jonge uiterlijk toch al een ouwe rot in het vak als je bekijkt hoeveel jaar hij al bij ADHDcentraal werkt. In 2015 is hij begonnen en de psycholoog is nog niet van plan om de organisatie te verlaten. Over de aantrekkingskracht van ADHDcentraal en de ondernemingsraad waar hij lid van is.

‘Inderdaad, ADHDcentraal was net twee jaar bezig toen ik solliciteerde en werd aangenomen. We werkten in Nieuwegein, aan de Richterslaan. Een ergonomisch gebouw aan die lange tramlijn die ik moest nemen vanaf Utrecht Centraal, zo kan ik mij herinneren. We waren nog klein, een beetje aan het groeien. De locatie in Amsterdam was er al, de vestiging in Rotterdam ging net open’, zo haalt psycholoog Sander van Ommeren herinneringen naar boven. ‘Iedereen kende elkaar. Dat gevoel is er nog steeds, want ik ken nog steeds veel collega’s, maar het is anno nu natuurlijk net even iets anders, wel logisch ook.’

Het was de tijd dat van thuiswerken nog niemand had gehoord, laat staan dat je patiënten via een camera op je laptop sprak. En toch is het nog maar enkele jaren geleden. ‘We waren met zes psychologen, nu zijn het er honderd. Dat vind ik wel het mooie aan deze tijd, hoor. Dat je modules kan delen met je patiënten, dat ze zelf lijsten invullen. Maar eerlijk is eerlijk: het heeft en geeft een andere dynamiek als je je patiënten live spreekt of online. Lichaamstaal kan een aanknopingspunt zijn dat je mee kan nemen in je behandeling. Dat heb je met een camera minder.’

Olievlek

Sander van Ommeren zag de organisatie groeien en groeien. Na het eerder genoemde Nieuwegein, Amsterdam en Rotterdam gingen locaties van ADHDcentraal open in Breda, Den Haag, Eindhoven, Groningen, Nijmegen, Utrecht, Zwolle en als laatste Maastricht. ‘Waar ik voorheen drie dagen in de week werkte, ging ik vier dagen in de week aan de slag, eerst in Utrecht en later in Amsterdam. Daar hebben we een soort dubbele vestiging, in hetzelfde gebouw, met bijvoorbeeld twee QbTesten en acht patiënten op de Diagnostiekdag. Hier wonen nu eenmaal veel mensen.’

Vervolgt: ‘Niemand verwachtte volgens mij dat ADHDcentraal zo groot ging worden. We zijn gewoon begonnen. Het was ons kent ons, er werden echt goede mensen aangenomen en we werkten volgens het principe: gewoon goed je best doen. En het werkte: we verspreidden ons als een olievlek over het land. Het is inderdaad wat je zegt: die snelheid om als patiënt op één dag te weten te komen of je ADHD hebt of niet, dat was en is nog steeds onze kracht. Maar vergeet niet dat we dit koppelen aan kwaliteit, want we doen echt gedegen onderzoek, we houden uitgebreide interviews met onze patiënten – de zogenoemde DIVA – we houden een multidisciplinair onderzoek waar een psycholoog, psychiater en verpleegkundig specialist aan deelnemen en ook niet onbelangrijk: niet iedereen krijgt de diagnose ADHD mee. Kortom, we zijn snel, bieden kwaliteit en zijn zorgvuldig.’

‘Dat is ook nog steeds de kracht van ADHDcentraal. We werken nog steeds met korte lijnen. Onze directeuren zijn nog steeds zo makkelijk te benaderen. Niet iedereen zal het doen, maar dat is echt een voordeel. Dat John Nieuwveen en Rob Brouwer directeur zijn geworden, dat is ook goed voor ons dna.’

Kennis

Over dna gesproken, dat is de reden dat Sander graag tijd inruimt voor zijn werk als lid van de ondernemingsraad. ‘Het sociale en het economische van een onderneming vind ik zeer interessant. Financiën, HR, veiligheid. Ik vind het wel belangrijk dat het dna van een bedrijf behouden blijft. Daar heb je met een OR invloed op. Taaie stukken? Het is maar hoe je het bekijkt. Natuurlijk, je moet er even voor gaan zitten, maar dan lukt het meestal wel om de tekst te snappen. En als ik het niet snap, dan geldt nog altijd het motto: vragen staat vrij. En dat is ook het mooie van ADHDcentraal. Dat ik met mijn vragen altijd terecht kan bij iemand die er wat meer verstand van heeft. Op die manier benut je elkaars kennis weer, iets wat ADHDcentraal-breed geldt.’

‘De universiteit is ook blij met ons’

Maastricht is de meest kersverse locatie van ADHDcentraal. Daarmee heeft ADHDcentraal een landelijke dekking met vestigingen door het hele land. Alle reden om naar Zuid-Limburg af te reizen om te kijken hoe locatiemanager Rachel Bons de vestiging runt.

Pal naast het Centraal Station van Maastricht is het statige, torenhoge kantoorgebouw De Colonel niet te missen. Klassiek en modern gaan hier hand in hand en het mag geen verbazing wekken dat de medewerkers van ADHDcentraal hier graag werken en dat de cliënten er graag komen. Bij binnenkomst op de tweede verdieping valt op dat de muren nog behoorlijk wit zijn. ‘Voor mij werkt dat het beste’, vertelt Rachel Bons, sinds de dag van de opening op 1 november 2021 locatiemanager van ADHDcentraal, locatie Maastricht. ‘En onze patiënten zitten denk ik ook niet te wachten op hele drukke muren vol met schilderijen.’

De statigheid van het pand past uitstekend bij de rust die er heerst op de werkvloer. Je zou bijna vergeten dat vandaag een Diagnostiekdag plaatsvindt, een van de belangrijkere dagen van een patïent bij wie ADHD is geconstateerd en na één dag weet waar hij of zij aan toe is. Heb ik ADHD of niet? ‘Cliënten zijn nu eenmaal gebaat bij rust, ze moeten niet onnodig worden afgeleid’, stelt Rachel die het teamgevoel roemt binnen ADHDcentraal.

‘Ja, dat is wel uniek, vind ik. Iedereen doet mee, iedereen voelt zich verantwoordelijk voor de patiënt. Je merkt dat we bereid zijn om een stapje extra te doen. Om langer te blijven als dat nodig mocht zijn. Die cultuur proef je in alle andere vestigingen ook, maar het is fijn dat we dat ook hier voor elkaar hebben gekregen. Mijn collega-locatiemanager Dick op ’t Hoog heeft dat goed georganiseerd, naast al zijn andere werk voor locatie Eindhoven. Mensen zijn trots om hier te werken. Je weet ook waar je aan toe bent en dat is weleens anders geweest als ik kijk naar andere werkgevers.’

Rachel vervolgt: ‘Ik was eerst verpleegkundige, werkte met kinderen. Daarna ben ik de GGZ-kant opgegaan, werd teamleider bij een groep hier in Maastricht. Maar dat was best een log bedrijf. En als de directie een enorm positief praatje hield met allerlei mooie woorden, dacht ik vaak: maar hoe gaan we dat dan dóén. ADHDcentraal is een no nonsense-organisatie, laagdrempelig, maar wel hierarchie is, maar dat is er eentje die je niet voelt.’

‘Het samen ervoor gaan, is denk ik heel belangrijk. We kopen bijvoorbeeld samen de spullen. We willen samen voor hetzelfde gaan, voor de patiënt. Zomaar samen die klik hebben, daar kan geen teambuilding tegenop. We werken hard met de juiste middelen.’

Rachel merkt dat er grote behoefte was aan ADHDcentraal in Zuid-Limburg. ‘Zeker. Ik heb regelmatig contact met POH’s uit deze regio, die geven aan blij te zijn met ons. Normaal gesproken duurde het een jaar voordat ze antwoord hadden of een patiënt ADHD had, nu hebben ze snel resultaat en geeft het de POH’s ruimte om andere patiënten te behandelen. De universiteit van Maastricht is ook blij. We hebben hier veel buitenlandse studenten van wie een deel ook kampt met ADHD. Die konden tot voor kort eigenlijk nergens terecht, want het duurde eindeloos voordat ze de juiste diagnose krijgen. Nu weten ze ons meteen te vinden.’

Rachels dag begint om 7.30 uur. ‘Ik kan mooi met de fiets komen, want die kan ik mooi kwijt in de fietsenstalling onder dit gebouw. Dan doe ik de lampen aan en begroet ik om 8.00 uur de eerste patiënt, als we hier een van de twee Diagnostiekdagen van de week hebben. Het hangt er daarna een beetje vanaf wat ik precies doe. Maar als de locatie-assistent bijvoorbeeld andere taken voor haar rekening neemt, val ik in. Dan zorg ik voor de lunch, de koffie, dat het aan onze patiënten niets ontbreekt. Verder heb ik veel overleg, doe ik de mail, zorg ik voor trainingen en ben ik de vraagbaak voor iedereen die vragen heeft.’

Een andere taak van Rachel is het werven van personeel, iets wat in Zuid-Limburg niet altijd van een leien dakje gaat. Dat komt omdat de mensen hier wat honkvaster zijn dan ergens anders. Ze veranderen niet zo snel van baan. Dat is een gegeven, is ook niet erg. Maar ik moet er wel voor zorgen dat de vacatures worden gevuld. Tegenwoordig ga ik niet meteen een hele sollicitatieprocedure aan, maar nodig ik geïnteresseerden eerst uit voor een kopje koffie om te komen praten. Dan krijgen ze heel ongedwongen al een eerste beeld van ons. Vaak komt de rest dan vanzelf.’

Dat zelfs een van medewerkers vanuit ‘s-Hertogenbosch dagelijks heen en weer reist met de trein, is een mooie bijkomstigheid voor Rachel en haar team, hoewel ze diep in haar hart wel weet hoe dat is gekomen. ‘Maastricht is nu eenmaal de sjoenste.’

‘De universiteit is ook blij met ons’

Maastricht is de meest kersverse locatie van ADHDcentraal. Daarmee heeft ADHDcentraal een landelijke dekking met vestigingen door het hele land. Alle reden om naar Zuid-Limburg af te reizen om te kijken hoe locatiemanager Rachel Bons de vestiging runt.

Pal naast het Centraal Station van Maastricht is het statige, torenhoge kantoorgebouw De Colonel niet te missen. Klassiek en modern gaan hier hand in hand en het mag geen verbazing wekken dat de medewerkers van ADHDcentraal hier graag werken en dat de cliënten er graag komen. Bij binnenkomst op de tweede verdieping valt op dat de muren nog behoorlijk wit zijn. ‘Voor mij werkt dat het beste’, vertelt Rachel Bons, sinds de dag van de opening op 1 november 2021 locatiemanager van ADHDcentraal, locatie Maastricht. ‘En onze patiënten zitten denk ik ook niet te wachten op hele drukke muren vol met schilderijen.’

De statigheid van het pand past uitstekend bij de rust die er heerst op de werkvloer. Je zou bijna vergeten dat vandaag een Diagnostiekdag plaatsvindt, een van de belangrijkere dagen van een patïent bij wie ADHD is geconstateerd en na één dag weet waar hij of zij aan toe is. Heb ik ADHD of niet? ‘Cliënten zijn nu eenmaal gebaat bij rust, ze moeten niet onnodig worden afgeleid’, stelt Rachel die het teamgevoel roemt binnen ADHDcentraal.

‘Ja, dat is wel uniek, vind ik. Iedereen doet mee, iedereen voelt zich verantwoordelijk voor de patiënt. Je merkt dat we bereid zijn om een stapje extra te doen. Om langer te blijven als dat nodig mocht zijn. Die cultuur proef je in alle andere vestigingen ook, maar het is fijn dat we dat ook hier voor elkaar hebben gekregen. Mijn collega-locatiemanager Dick op ’t Hoog heeft dat goed georganiseerd, naast al zijn andere werk voor locatie Eindhoven. Mensen zijn trots om hier te werken. Je weet ook waar je aan toe bent en dat is weleens anders geweest als ik kijk naar andere werkgevers.’

Rachel vervolgt: ‘Ik was eerst verpleegkundige, werkte met kinderen. Daarna ben ik de GGZ-kant opgegaan, werd teamleider bij een groep hier in Maastricht. Maar dat was best een log bedrijf. En als de directie een enorm positief praatje hield met allerlei mooie woorden, dacht ik vaak: maar hoe gaan we dat dan dóén. ADHDcentraal is een no nonsense-organisatie, laagdrempelig, maar wel hierarchie is, maar dat is er eentje die je niet voelt.’

‘Het samen ervoor gaan, is denk ik heel belangrijk. We kopen bijvoorbeeld samen de spullen. We willen samen voor hetzelfde gaan, voor de patiënt. Zomaar samen die klik hebben, daar kan geen teambuilding tegenop. We werken hard met de juiste middelen.’

Rachel merkt dat er grote behoefte was aan ADHDcentraal in Zuid-Limburg. ‘Zeker. Ik heb regelmatig contact met POH’s uit deze regio, die geven aan blij te zijn met ons. Normaal gesproken duurde het een jaar voordat ze antwoord hadden of een patiënt ADHD had, nu hebben ze snel resultaat en geeft het de POH’s ruimte om andere patiënten te behandelen. De universiteit van Maastricht is ook blij. We hebben hier veel buitenlandse studenten van wie een deel ook kampt met ADHD. Die konden tot voor kort eigenlijk nergens terecht, want het duurde eindeloos voordat ze de juiste diagnose krijgen. Nu weten ze ons meteen te vinden.’

Rachels dag begint om 7.30 uur. ‘Ik kan mooi met de fiets komen, want die kan ik mooi kwijt in de fietsenstalling onder dit gebouw. Dan doe ik de lampen aan en begroet ik om 8.00 uur de eerste patiënt, als we hier een van de twee Diagnostiekdagen van de week hebben. Het hangt er daarna een beetje vanaf wat ik precies doe. Maar als de locatie-assistent bijvoorbeeld andere taken voor haar rekening neemt, val ik in. Dan zorg ik voor de lunch, de koffie, dat het aan onze patiënten niets ontbreekt. Verder heb ik veel overleg, doe ik de mail, zorg ik voor trainingen en ben ik de vraagbaak voor iedereen die vragen heeft.’

Een andere taak van Rachel is het werven van personeel, iets wat in Zuid-Limburg niet altijd van een leien dakje gaat. Dat komt omdat de mensen hier wat honkvaster zijn dan ergens anders. Ze veranderen niet zo snel van baan. Dat is een gegeven, is ook niet erg. Maar ik moet er wel voor zorgen dat de vacatures worden gevuld. Tegenwoordig ga ik niet meteen een hele sollicitatieprocedure aan, maar nodig ik geïnteresseerden eerst uit voor een kopje koffie om te komen praten. Dan krijgen ze heel ongedwongen al een eerste beeld van ons. Vaak komt de rest dan vanzelf.’

Dat zelfs een van medewerkers vanuit ‘s-Hertogenbosch dagelijks heen en weer reist met de trein, is een mooie bijkomstigheid voor Rachel en haar team, hoewel ze diep in haar hart wel weet hoe dat is gekomen. ‘Maastricht is nu eenmaal de sjoenste.’